Rutynowe pomiary dawki pochłoniętej z zakresu użytecznego dla większości technologii radiacyjnych (kGy) wykonuje się najczęściej metodami względnymi. Wielkością bezpośrednio mierzoną są wówczas chemiczne lub fizyczne zmiany generowane w specjalnie dobranych czujnikach pomiarowych zwanych dozymetrami. Mierzoną dawkę wylicza się na podstawie uprzednio wyznaczonej krzywej kalibracyjnej, tj. zależności sygnału dozymetrycznego od dawki zmierzonej dobrej klasy dozymetrem referencyjnym lub – rzadziej – dozymetrem absolutnym.

Sygnały dozymetryczne są z reguły końcowym wynikiem całej sekwencji procesów rozpraszania i pochłaniania energii oraz następujących po nich reakcjach chemicznych. Dla oceny niepewności pomiarowych i prawidłowego korzystania z dozymetrów względnych musimy starać się poznać mechanizmy zachodzących w nich procesów. W przypadku dozymetrów będących ciałami stałymi ważnym parametrem jest także mikrostruktura dozymetru.

Szeroko polecanymi dozymetrami rutynowymi nadającymi się do pomiaru dawek technologicznych są dozymetry alaninowo – polimerowe. Sygnałem dozymetrycznym jest w tym przypadku amplituda sygnału EPR. Wielkość ta zależy od dawki, ale także od zawartości alaniny w mieszance i stopnia uporządkowania krystalitów. Cenne informacje o wewnętrznej strukturze dozymetrów alaninowo – polimerowych można uzyskać m.in. z badań wykonanych przy użyciu mikroskopu elektronowego.

W plakacie zaprezentowano wyniki badań różnych kompozycji alaninowo – polimerowych wykonane z użyciem mikroskopu elektronowego DMS942 Zeiss-Leo.

Przedstawione rezultaty pozwoliły na powiązanie ważnych elementów dozymetrycznej charakterystyki badanych produktów z osobliwościami ich struktury wewnętrznej. Pozwalają one na świadomy dobór parametrów mieszanek dla uzyskiwania kompozycji dozymetrycznych o założonych właściwościach.